Als we alle bijzondere momenten die we met Thé gedeeld hebben zouden moeten beschrijven wordt het al gauw een boek, maar nu het nieuws dat hij er niet meer is langzaam bij ons indaalt kunnen we niet anders dan terugdenken aan één van de meest bijzondere mensen uit de Nederlandse muziekwereld.
De eerste keer dat we met Thé samenspeelden was in 1999 in Tivoli, Utrecht. We nodigden hem uit als gast bij een optreden voor Radio 2, en daaraan voorafgaand moest ik hem bellen om te overleggen wat we precies zouden gaan doen.
Ik was nerveus, en zat een tijdje besluiteloos met de telefoon in mijn hand. Thé was mijn held en de reden dat ik ooit BLØF oprichtte en liedjes in het Nederlands begon te schrijven. Maar toen ik hem uiteindelijk aan de lijn kreeg was Thé gewoon de Thé die we later zo goed zouden leren kennen: vriendelijk, geestig en complimenteus. Op mijn vraag wat hij van ons zou willen zingen kwam meteen zijn antwoord: “Ik zou heel graag Harder Dan Ik Hebben Kan zingen, en dan vooral dat couplet met die zin ‘Je ogen blijven grijs/Ontkennen elke kleur’. Dat vind ik heel mooi.”
De meester maakte de leerling een compliment. Ik ben het nooit vergeten, en Harder Dan Ik Hebben Kan hebben we nog vaak met elkaar gespeeld en gezongen.
Thé had altijd tijd voor een goed gesprek. De afterparty van onze eigen Ahoy-show in 2002 ging totaal langs me heen omdat ik boven in de kleedkamer een ‘nazit’ had met Thé. Toen we uiteindelijk beneden kwamen om ons onder onze gasten te begeven was vrijwel iedereen al naar huis. Maar ik had geen spijt, want zitten praten met Thé was altijd een genoegen. We hebben veel tijd zo doorgebracht, maar toch ook altijd weer te weinig.
Het nieuws van zijn ziekte vertelde hij zelf, kort en bondig. “Ik heb kanker. Niet te fixen. Ik heb liever dat je het van mij zelf hoort dan straks in de media”. Ook in de tijd daarna hebben we nog met elkaar gespeeld, en in december 2014 sloten we samen met Thé zelf ons optreden in de ZiggoDome af met -uiteraard- Iedereen Is Van De Wereld.
En nu zitten we dan hier bij elkaar in Zeeland, in de volle voorbereiding voor Concert At Sea 2015. Maar alles staat even stil. Ik bedacht me zojuist dat Thé Lau de allereerste was die het podium op de Brouwersdam beklom. Concert At Sea was toen nog geen Concert At Sea, maar in 2003 deden we met BLØF een optreden op de plek waar we nu ieder jaar ons festival organiseren. We hadden die avond Thé en z’n band in ons voorprogramma, en hij speelde zoals altijd gedreven en hartstochtelijk. Dat idee geeft nu, 12 jaar later, een extra lading aan onze 10-jarige jubileum editie van Concert At Sea. Ook op deze manier is het leven van Thé met onze eigen levens en de carrière van BLØF verbonden. Daar zijn we trots op. We dragen hem voor altijd met ons mee.
Goeie reis lieve vriend. Behouden vaart.
BLØF.
